Zie allereerst http://www.trosradar.nl/226/

Op 11 januari 2010 deed het tv programma Radar verslag over de wijze waarop sommige Letselschadekantoren hun declaratie beleid voerden. Helaas zijn er afkeurenswaardige praktijken in beeld gekomen en dat bezorgt de letselschadebranche geen goede naam.

Het is een goede zaak dat een consumentenprogramma als Radar kwade praktijken belicht maar de realiteit van de praktijk wordt toch enigszins geweld aangedaan door een aantal zich voordoende gevallen eenzijdig te belichten.

In de wet (artikel 6: 96 Burgerlijk Wetboek) staat vermeld dat als vermogensschade valt aan te merken de “kosten ter vaststelling van aansprakelijkheid en schade”.

In principe zijn de kosten van rechtsbijstand aan te merken als kosten ter vaststelling van schade en aansprakelijkheid.

Maar dan zijn we er nog niet.

De kosten van rechtsbijstand moeten in elk geval door de aansprakelijke verzekeraar als schade erkend worden en daar wringt zich spreekwoordelijk de schoen.

Vele letselschadekantoren, zo is gebleken uit de vele contacten in de achterliggende jaren, hebben voor honderdduizenden euro’s aan niet door verzekeraars betaalde declaraties openstaan.

Er worden door verzekeraars een scala aan verweren opgevoerd om de kosten van rechtsbijstand niet of niet volledig te vergoeden. Veelal met als doel de schadelast van de verzekeraar zo veel als mogelijk te beperken.

De constante opvatting van de heer Smit van Buro Slachtofferhulp dat de kosten van rechtsbijstand door de verzekeraar worden vergoed door de aansprakelijke verzekeraar is een utopie. Ik nodig de heer Smit dan ook uit met een gedegen extern onderzoek te komen waaruit naar verwachting naar voren komt dat de praktijk toch echt anders is.

De belangenbehartiger in letselschadezaken staat hierbij voor een dilemma. Niet betaalde declaraties door verzekeraars niet tot betaling voor te leggen aan zijn cliënt brengt zijn bedrijfsvoering ernstig in financiële moeilijkheden.

Een mogelijkheid is dat de belangenbehartiger zijn bijstand aan het slachtoffer staakt omdat er niet meer betaald wordt voor zijn diensten. Geen gewenste ontwikkeling, maar wel helaas praktijk.

Het lijkt wel op voorhand een oplossing dat de cliënt de niet betaalde declaraties aan de belangenbehartiger betaalt uit zijn schadevergoeding. Maar wat als de schadevergoeding lager uitvalt en er nog een flink bedrag aan de belangenbehartiger moet worden betaald? Wat als na verloop van tijd de verzekeraar de schadeclaim afwijst maar de advocaat toch graag zijn gemaakte uren vergoed wenst te zien van de cliënt?

De advocatuur mag niet op basis van no cure no pay werken dus moet wel zijn niet betaalde declaraties aan zijn cliënt ter betaling voorleggen. Zoals gemeld kan dit tot zeer teleurstellende afloop van de zaak leiden.

Letselschadebureaus mogen naast verrekening van openstaande declaraties met hun cliënten wel op basis van no cure no pay werken, maar sommigen schieten daar te ver in door. Dat laat Radar dan ook terecht zien.

Het voordeel van no cure no pay is dat cliënten weten waar ze aan toe zijn. Geen resultaat, geen kosten. Wel resultaat, dan staan ze een vooraf overeengekomen percentage van hun schadevergoeding af aan de belangenbehartiger.

Juist in dit overeen te komen percentage van de schadevergoeding ontstaan scheve verhoudingen als het gaat om hoge percentages over een hoge schadevergoeding. Amerikaanse toestanden lijken dan in beeld te komen.

De oplossing ligt voor de hand. Kom een bescheiden percentage over de verhaalde schadevergoeding met de cliënt overeen (onder de noemer “eigen bijdrage”)en laat dat percentage zonodig afhangen van het resultaat op grond van redelijkheid en billijkheid.

Jan de Bruin
ClaimZorg Letselschade Haaglanden

« « Vorige bericht:  Uitzending Radar over letselschade | Volgende bericht:  Ongelooflijke medische blunder door specialisten » »